کد مطلب:29278 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:101
4056. مُقْری كه از عالمان و ادیبان برجسته قرن دوازدهم است، می گوید: سفارش روز غدیر [ پیامبرصلی الله علیه وآله ] به وصی بودن علی را در حالی كه خودْ گواه بودند، ضایع كردند. سفارشی از زبان روح امین، از سوی خداوند متعال، به این كه ولا از آنِ اوست. [ ولایتِ ] علی را ابلاغ كن و گرنه ابلاغ [ رسالتت ] را انجام نداده ای و خداوند، تو را از دشمنانت حفظ خواهد كرد. پس از آن كه تبریك گفتند و گفتند كه مولای ما شدی و ولای درستی است. و آیه نازل شد كه «امروز، كامل كردم دین شما را» و تبریك گویی محقّق گشت. سپس گفتند كه: «احمد، وصیّتی نكرد» و این، تهمتی از سوی آنان بر پیامبر بود. عالمان، روایت كرده اند كه هر كس در گذرد و وصیّت نكند به مرگ جاهلی مُرده است. وای بر آنان كه پیامبر را به جهالتْ منسوب داشتند و آنچه را كه او نگفته بود، از او نقل كردند و تهمت زدند! اگر روزی یهودیانْ علیه ما استدلال كنند، چه پاسخ دهیم؟ آیا در بین شما شرمی وجود ندارد؟ موسی در بین قوم خود، وصیّت كرد هنگامی كه برای مدّتی محدود و ناپایدار از آنان دور شد. آن گاه كه گفت هارون در بین قوم، جانشین من است و جانشینان، با خاندان خود، سعادتمند می شوند. پیامبر كریم، امّت را بعد از خود یله رها كرد! این، پرت گویی است. او نسبت به مؤمنان، مهربان بود و بر همه آنان، خیرخواه بود. اگر بر یكی تصریح می كرد، مشكلی نبود و آنچه را كه او بر می گزید، همه می پذیرفتند. و او خوب می دانست كه چه كسی برای جانشینی شایسته است و او توجّه ویژه به خیرخواهی برای مردم داشت. بنا بر این، چون چوپانِ گله ها درگذشت وصیّت نكردنِ او، نادانی به شمار می آید![2].
.